Wanneer de herinnering wegvalt en we van schimmen niet meer dan schimmen maken
We herkennen de chocoladeverpakking die uit de vuilniszak van de buurman glipt,
de trappenhuizen vol geurtjes die onder de deur door kruipen,
de angst die verstopt zit in de drie sloten om de veel te dure fiets.
We zien elkaar we horen elkaar, maar die eindeloze diepte van herinnering en verwachting neemt het over.
De innerlijke grenzeloosheid die de betekenis geeft aan het zintuiglijke.
Een betekenis als bunker voor de ontploffing van de waarneming
Productie : Nadine Dekker
concept/vormgeving/spel: Pleuni Veen*
concept/vormgeving/spel : Ruben Dahmen
concept/vormgeving/spel : Thomas Maas*
* afstudeervoorstelling
Artistiek advies: Johannes Bellinkx, Marijn de Langen en Arien de Vries
Met dank aan: Frits van Driel, Bas heijne, Bart Visser, Annabeth Vlietstra, Geert Oddens, Tom de Ronde, Mirjam , Martine Vledder en de bunkerfamilies van de M9
In dit werk zijn architect Ruben Dahmen, afstuderende mimer Pleuni Veen en ik een fikse zoektocht in gegaan om de relatie tussen mensen, mensen en ruimtes en mensen en objecten te onderzoeken en ondervinden.
Ooit vertrok onze zoektocht bij een fascinatie voor gedeelde trappenhuizen van appartementen: een ruimte die zich ophoudt tussen de publieke en private wereld, een ruimte die verbindt, een ruimte die zich omhoog werkt door een gebouw, waar men heel dicht bij de buren kan komen, ze kan ruiken maar niet hoeft te zien.
In beeld, animatie, samen spelen en denken zijn we gaan ondervinden wat wij als drie verschillende beeldende makers konden ontdekken in zo een samenwerking. Uiteindelijk is dat een donkere, dromerige ervaring geworden om het Hembrug terrein.
